Kulaklarımda Çınlayan Tını

Geciktim koştuğum güzel günlerime. Derdimi anlattığım aynam kırık.  Yüzümden düşen parçalar acıttı canımı.  Bir veda  mektubu da kendime yazdım. Tek bir satır yok bahsetmediğim. Soğuğunda üşüdüğüm sesler kapattı beni kendime. İçime attığım duygularımın son raddesindeyim. Bıraktım kendimi avutmayı. Gerçek zannettiğim, masum  yalanlarda kayboldum! Ucunu yakalayamadım tavırların. Sonunu bulamadım satırların.
Kurtarmadı sabrım. Soğuk en zor halini gösterdi geceye. Karanlıkta ilerleyebildiğim kadar ilerledim, ışığım yok. Etrafımı sardı şüphelerim, daraldığım gündüzler gecelerime karıştı. Karardı gözlerim, düştüm. Bir tınıydı kulaklarımda çınlayan. Bakışlarım donuk izliyorum etrafı, anlamlandıramadım sesleri. Nefeslerim sıklaştı, korkuma yenik düştüğümde. Koruduğum hislerim sırtımda. Artık daha ağır yüküm, söyleyemedim altında ezildiğimi. Sessizleştim, çekildim köşeme, yazdım. Yazdıkça buldum kendimi, yazdıkça sarıldım kendime, sarıldıkça umutlandım, umut içimde birikti. Yazdıkça güçlendim, düştüğüm gibi sağlam kalktım yerden. Hayatıma attığım adımlarım artık sağlam. Ve tavırlarım...
Geç kaldığım yerden yazıyorum. Koştuğum güzel günlerim yakın...