Salkım Saçak Bir Akşam

Salkım saçak bir akşam. Saat yarımı aştı. Günlerim gecelerime aşık, gecelerimin yarası ağır, gündüzlerime değdi geçmişim...  Ne nağmeler dinlettim kendime, çatallandı sesim, kısıldı, titredi... Konuşamasam da, kusamasam da içimdeki kelimeleri, yazdım... Oysa ne bir eksik kaldım kendimden, ne bir eksik vardı... Belki temiz değildi kağıdım, yırtılmış kenarlarıyla bekliyor ve ben bakıyordum ona, yıpranmış kelamlarımla buluşturdum. Yıllanmış sakallarımdaydı beyaz, tıpkı kararmış kağıdımın köşesine sinmişçesine parıldadı köşesinden. Gecenin karanlığında parlayan bir yıldız tanesi gibi. Karşıdan ne kadar da küçük görünse aslında bir devdi, içine dünyaları sığdıran, yüreğinde dizeleri gizlemiş bir dev... 

Sahi Sabır Yaşım kaçtı?

Uzunca zamandır boşum kendime. Kafami gömdüğüm boşluklara gömüldüm. Bir rüzgarında kayboldum, bir dizlerimi dövdüm, dövündüm...
Zarara uğramış zararsız, zararın neresinde bıraktımsa orasındayım günün. Hatrı kalmış, kulaklarıma sızmış kırk yalanı aştı dünüm.
En cahiliydim kendimin, tanımadım daha kendimi. Kapı, kapanınca sessizleşir her filim, kim bilir dert bilmeyenin derdini...
Tarifi yok güzlerimin,
Tarif edilesi değil,
Dalgın geçtiğim yol getirdi buraya
Dargın umutlarım darda...